Nuh’un Sessizliği: Bir Yeniden Doğuş
Benim için heykel, yalnızca biçim yaratma eylemi değil, insanlığın belleğini yeniden yoğurma sürecidir. Üçüncü kişisel sergimin temelini oluşturan Nuh Tufanı ve Nuh’un Gemisi teması, bu belleğin en derin katmanlarına dokunur. Çünkü tufan, bir son değil; arınmanın ve yeniden doğuşun metaforudur.
Ben, tufanı bir felaket olarak değil, insanın kendiyle, doğayla ve zamanla hesaplaştığı bir geçit olarak görüyorum. Bu geçit, geçmişin taşlaşmış sessizliğinden bugünün kırılgan benliğine uzanır.
Taş, ahşap ve metal…
Birbirine yabancı üç unsur, tufan sonrası yeniden bir araya gelen insanlık parçaları gibidir.
Taşın kadim sessizliği, ahşabın sıcak nefesi, metalin soğuk direnci; her biri, varoluşun farklı yüzlerini taşır.
Benim için biçim, aklın değil, sezginin elinden doğar.
Kimi zaman primitif bir içgüdünün yönlendirdiği yalın bir hareket, kimi zaman postmodern bir kırılmanın ironik yankısı…
Her biri, suyun ardından kalan sessizlikte filizlenen düşüncelerin heykelleşmiş hâlidir.
Bu sergideki her form, yıkanmış bir belleğin tortusu, insanın yeniden var olma arzusunun izidir.
Mit, burada yalnızca bir anlatı değil; çağdaş insanın varoluşsal çığlığına dönüşür.
Benim için tufan, geçmişin küllerinden doğan bir çağrıdır:
Yeniden başla. Arın. Hatırla.
Heykellerim, doğa, inanç, teknoloji ve varoluş arasındaki çatışmanın tam ortasında durur.
Ne bütünüyle ilkel ne tamamen kavramsaldırlar.
Bir yandan doğaya tutunur, diğer yandan insana ayna tutarlar.
Bu manifesto, tufanı bir başlangıç olarak okuma çağrısıdır.
Heykel, bu çağrının sessiz dilidir.
Ben, bu sessizliği biçime dönüştürürken, her izleyiciyi kendi iç tufanıyla yüzleşmeye davet ediyorum.
Çünkü her tufan, bir yeniden doğuştur.
